به گزارش چی 24 به نقل از عرفان:
دارالعرفان/ استاد حسین انصاریان گفت: بخشی از خطبه‌های نهج‌البلاغه روش، منش و اخلاق پیغمبر اسلام(ص) و امیرالمؤمنین(ع) را بسیار زیبا بیان می‌کند؛ وقتی در یکی از خطبه‌ها می‌خواهد پیغمبر را به کسانی بشناساند که او را ندیده بودند، می‌فرمایند: «طبیب دوار بطبه»، پیغمبر اکرم(ص) طبیبی نبودند که در مکه و مدینه یک مطبی باز کرده و راحت نشسته باشند، چشمشان به دَر باشد تا ببینند چه زمانی یک بیمار می‌آید که به او بگوید من بیماریهای فکری، اخلاقی و روحی دارم و چه باید کنم تا درمان شوم؟
به گزارش روابط عمومی و امور بین الملل مؤسسه علمی فرهنگی دارالعرفان، با توجه به اجرای طرح «بهره‌ای از کلام استاد» و بازپخش سخنرانی‌های ایشان در مناسبت‌های مختلف ویژه کارکنان مؤسسه در نخستین جلسه اجرای این طرح سخنرانی اولین روز دهه سوم محرم حضرت استاد بازپخش شد.
دراین سخنرانی استاد حسین انصاریان بر روی طبیبان الهی و نقش والای ایشان تأکید دارند و می‌افزاید؛ گفتار پیغمبر نسخهٔ نبوت و بالاتر از آن نسخهٔ وحی است «وَمٰا ینْطِقُ عَنِ اَلْهَویٰ إِنْ هُوَ إِلاّٰ وَحْی یوحیٰ» از پیش خودش هیچ چیزی نمی‌گوید، از من می‌گیرد و به شما می‌پردازد. «اذا احب الله عبداً الهمه ثمان خصال»، وقتی خدا عاشق یک بنده خود شود، عاشق نمی‌تواند آرام باشد، عاشق نسبت به معشوق هیجان دارد؛ اگر خدا عاشق بنده‌اش شود، راه بنده‌اش را به هشت حقیقت باز می‌کند و موانعش را برطرف می‌کند. «قیل یا رسول الله»، به پیغمبر گفتند: «وما هی»، این هشت مورد را برای ما می‌گویید؟ فرمودند: بله، «غض البصر عن محارم الناس و الخوف من الله عزوجلّ و الحیاء و التخلق بأخلاق الصالحین و الصبر و اداء الأمانه و الصدق و السخاء»، این متن نسخه است.
استاد انصاریان گفت: اهل عقل، انصاف و دل، اصلاً اهل چون و چرا نیستند؛ چون رگِ لجبازی ندارند. طبیبْ حکیم، دردشناس و معالج است و بیمار هم نباید عجول باشد، صبوری کند تا درمان شود.
اهل عقل نسخه طبیبان الهی را راه علاج می‌داند
محقق، مفسر و پژوهشگر قرآنی، نسخه طبیبان الهی را لازمه زندگی بشریت دانست و گفت: اهل عقل، انصاف و دل، در برابر نسخه طبیبان الهی اصلاً اهل چون و چرا نیستند؛ چون رگِ لجبازی ندارند، طبیبْ حکیم، دردشناس و معالج است و بیمار هم نباید عجول باشد، باید صبوری کند تا درمان شود.
استاد انصاریان اظهار داشت: طبیبانی بودند که بیماریهای ما را حتی قبل از ولادت ما می‌شناختند و می‌دانستند که چنین بیماریهایی به ما حمله خواهد کرد و می‌دانستند که این بیماریها ذاتی نیست، بلکه عارضی است؛ با خلقت انسان خمیر نشده، قابل درمان و علاج است. این طبیبان الهی خیلی سفارش کرده‌اند حال که بیمار شده‌اید، به این بیماری بی‌توجه نباشید، چون قابل درمان است و درصدد علاج و درمان آن باشید. به قول عالمِ عارفِ فیلسوفِ زاهدِ عابد، مرحوم فیض کاشانی(ره)، به نسخه طبیبان گوش دهید، چون و چرا نکنید، طبیب را سؤال‌پیچ نکنید، آنها را باور کنید، به شناختِ آنها یقین کنید، خودتان هم در کنار داروهای طبیبان الهی به فلسفه‌بافی نیفتید.
طبیبان الهی دغدغه بیماران را داشتند و برای آنها گریه کردند
استاد انصاریان به طبیبان بشریت اشاره و تصریح کرد: هر 124 هزار و دوازده نفرِ بزرگان دین به‌شدت دلسوز بیماران بودند و با بیمار مخالفت، دشمنی و کینه نداشتند. ما طبیب جسمی را سراغ نداریم که برای مُردن مریض خود گریه کرده باشد، نهایت کاری که می‌کند، جواز دفن صادر می‌کند؛ ولی خبر داریم که طبیبان الهی گاهی برای هلاک‌شدن بیمارانشان گریه کرده‌اند؛ امیرالمؤمنین(ع) بعد از تمام‌شدن جنگ جمل، بر کشته‌های دشمن گریه کرد و گریه او حق بود؛ چون همهٔ جَملی‌ها ادعای مسلمانی داشتند و جنگْ یک جنگ داخلی بود، خارجی نبود. جنگ یهود و نصاری با امام نبود، بلکه جنگ مسلمانها - مسلمانان ناآگاه و غافل - با امام بود؛ گریهٔ امام از این بود که تمام آنها که کشته شده‌اند، در کنار درِ بهشت بودند، اما برگشتند و به جهنم رفتند. همه این طبیبان الهی دغدغه بیماران را داشتند و ناراحت بودند.
انتهای پیام/
منبع : پایگاه عرفان
دارالعرفان/ استاد حسین انصاریان گفت: بخشی از خطبه‌های نهج‌البلاغه روش، منش و اخلاق پیغمبر اسلام(ص) و امیرالمؤمنین(ع) را بسیار زیبا بیان می‌کند؛ وقتی در یکی از خطبه‌ها می‌خواهد پیغمبر را به کسانی بشناساند که او را ندیده بودند، می‌فرمایند: «طبیب دوار بطبه»، پیغمبر اکرم(ص) طبیبی نبودند که در مکه و مدینه یک مطبی باز کرده و راحت نشسته باشند، چشمشان به دَر باشد تا ببینند چه زمانی یک بیمار می‌آید که به او بگوید من بیماریهای فکری، اخلاقی و روحی دارم و چه باید کنم تا درمان شوم؟
به گزارش روابط عمومی و امور بین الملل مؤسسه علمی فرهنگی دارالعرفان، با توجه به اجرای طرح «بهره‌ای از کلام استاد» و بازپخش سخنرانی‌های ایشان در مناسبت‌های مختلف ویژه کارکنان مؤسسه در نخستین جلسه اجرای این طرح سخنرانی اولین روز دهه سوم محرم حضرت استاد بازپخش شد.
دراین سخنرانی استاد حسین انصاریان بر روی طبیبان الهی و نقش والای ایشان تأکید دارند و می‌افزاید؛ گفتار پیغمبر نسخهٔ نبوت و بالاتر از آن نسخهٔ وحی است «وَمٰا ینْطِقُ عَنِ اَلْهَویٰ إِنْ هُوَ إِلاّٰ وَحْی یوحیٰ» از پیش خودش هیچ چیزی نمی‌گوید، از من می‌گیرد و به شما می‌پردازد. «اذا احب الله عبداً الهمه ثمان خصال»، وقتی خدا عاشق یک بنده خود شود، عاشق نمی‌تواند آرام باشد، عاشق نسبت به معشوق هیجان دارد؛ اگر خدا عاشق بنده‌اش شود، راه بنده‌اش را به هشت حقیقت باز می‌کند و موانعش را برطرف می‌کند. «قیل یا رسول الله»، به پیغمبر گفتند: «وما هی»، این هشت مورد را برای ما می‌گویید؟ فرمودند: بله، «غض البصر عن محارم الناس و الخوف من الله عزوجلّ و الحیاء و التخلق بأخلاق الصالحین و الصبر و اداء الأمانه و الصدق و السخاء»، این متن نسخه است.
استاد انصاریان گفت: اهل عقل، انصاف و دل، اصلاً اهل چون و چرا نیستند؛ چون رگِ لجبازی ندارند. طبیبْ حکیم، دردشناس و معالج است و بیمار هم نباید عجول باشد، صبوری کند تا درمان شود.
اهل عقل نسخه طبیبان الهی را راه علاج می‌داند
محقق، مفسر و پژوهشگر قرآنی، نسخه طبیبان الهی را لازمه زندگی بشریت دانست و گفت: اهل عقل، انصاف و دل، در برابر نسخه طبیبان الهی اصلاً اهل چون و چرا نیستند؛ چون رگِ لجبازی ندارند، طبیبْ حکیم، دردشناس و معالج است و بیمار هم نباید عجول باشد، باید صبوری کند تا درمان شود.
استاد انصاریان اظهار داشت: طبیبانی بودند که بیماریهای ما را حتی قبل از ولادت ما می‌شناختند و می‌دانستند که چنین بیماریهایی به ما حمله خواهد کرد و می‌دانستند که این بیماریها ذاتی نیست، بلکه عارضی است؛ با خلقت انسان خمیر نشده، قابل درمان و علاج است. این طبیبان الهی خیلی سفارش کرده‌اند حال که بیمار شده‌اید، به این بیماری بی‌توجه نباشید، چون قابل درمان است و درصدد علاج و درمان آن باشید. به قول عالمِ عارفِ فیلسوفِ زاهدِ عابد، مرحوم فیض کاشانی(ره)، به نسخه طبیبان گوش دهید، چون و چرا نکنید، طبیب را سؤال‌پیچ نکنید، آنها را باور کنید، به شناختِ آنها یقین کنید، خودتان هم در کنار داروهای طبیبان الهی به فلسفه‌بافی نیفتید.
طبیبان الهی دغدغه بیماران را داشتند و برای آنها گریه کردند
استاد انصاریان به طبیبان بشریت اشاره و تصریح کرد: هر 124 هزار و دوازده نفرِ بزرگان دین به‌شدت دلسوز بیماران بودند و با بیمار مخالفت، دشمنی و کینه نداشتند. ما طبیب جسمی را سراغ نداریم که برای مُردن مریض خود گریه کرده باشد، نهایت کاری که می‌کند، جواز دفن صادر می‌کند؛ ولی خبر داریم که طبیبان الهی گاهی برای هلاک‌شدن بیمارانشان گریه کرده‌اند؛ امیرالمؤمنین(ع) بعد از تمام‌شدن جنگ جمل، بر کشته‌های دشمن گریه کرد و گریه او حق بود؛ چون همهٔ جَملی‌ها ادعای مسلمانی داشتند و جنگْ یک جنگ داخلی بود، خارجی نبود. جنگ یهود و نصاری با امام نبود، بلکه جنگ مسلمانها - مسلمانان ناآگاه و غافل - با امام بود؛ گریهٔ امام از این بود که تمام آنها که کشته شده‌اند، در کنار درِ بهشت بودند، اما برگشتند و به جهنم رفتند. همه این طبیبان الهی دغدغه بیماران را داشتند و ناراحت بودند.
انتهای پیام/
منبع : پایگاه عرفان
